wet

Sobrang daming trabaho ako ngayon na gusto kong i-wish na sana...sana...boys na lang sila. Pero hindi. Trabaho pa rin sila. Minsan, may bayad. Minsan wala. Minsan, malaki ang bigay. Minsan naman, halos wala na. May iba naman katamtaman lang. Diba? Para ngang boys.

At tutok ako ngayon sa napaka-toksik na trabaho kaya hanggang ngayon nasa Cagayan de Oro City pa rin ako. Naisip ko ang aking eks. Parang siya. Pinag-plantsa ako. Pinagluluto. Pinagtutupi ng kanyang yoniporm. Nagpapagawa ng asayment. Nosebleed ako lagi--hindi dahil hindi ko alam ang kanyang asayment kundi dahil sa relidyon ito. Kaya habang sulat ako ng sulat ng reaksyon peyper nya, mura naman ako ng mura sa mga santong kailangan banggitin sa kanyang peyper. Siya naman ay piling api. Nasa tabi ko. Kunyari umiiyak. Pagkatapos kong maisulat ang peyper, hayon, bes in esmayl na. Pota. Teka, bakit ba napunta sa kanya? Bitter pa ba ako? Isang taon na ang nakalipas ah. Tse!

Anyway, balikan natin ang trabaho ko. Hayon. Nandito pa nga ako ngayon sa Cagayan de Oro. Sori ha pero ang wird ng CDO. Sori ulit. Baka may ma-opend. Pero totoo. Ang wird. Madumi. Pero maraming gwapo ha, sa totoo lang. Ang ayaw ko dito ay ang kanilang mga jeep. Sobrang ang ingay. Isipin mo na lang. May konduktor. Maingay na ito. Ang driver, nag-aambisyong maging konduktor--sumasali sa pagtawag ng mga pasahero. Dalwang maiingay sa isang jeep. May sobrang lakas pang myosik, syempre. Tapos, habulan ang mga jeep. Geym na geym talaga sila.

Pero may bumawi kanina sa akin. Isang kyot na konduktor. Maingay pa rin ito. Pero maganda ang mga hirit. Puno na ang jeep. Pero nagpapasakay pa rin sila. Para yata hindi mairita ang mga pasahero, maganda ang hirit ng kyot konduktor.

Ganito--Urong lang po tayo ng kaunte. Ipakita po natin ang ating pagiging magkakapatid (Sibog lang ta. Ipakita nato ang atong panag-igsuonay).

Diba? Ang galing. Naisip ko: Mindanao Week of Peace pa rin pala ngayon.
At ang suot kong shirt ay may malaking nakasulat na: Act for Peace. Now!

Ispiking op Peace. Si utol naging storyteller ng INQUIRER Read-Along session sa mga batang Muslim at Kristiyano sa Shariff Kabunsuan Province nong Tuesday. Yes. Si utol po. Si Robin, mga misis. Anoba!

At ang galing Robin ha. Mas magaling pa yata ito kaysa kay Rustom. Basahin nyo na lang sa INQUIRER. Front page sya. Yong isyu po ngayon. Like, Wednesday?

At nandon ako syempre. Kasi nga trabaho. Naisip ko...masarap kayang magtrabaho kay Robin? Chos! At ano ang trabaho ko don? Ako ang host. Syempre, mas magaling ako kaysa kay Robin. Tse!

At paano ba ako maglagare? Ganito. Bumiyahe ako papuntang Davao nong Sabado ng gabi. Pitong oras lang naman yon. Tapos, nong Sunday, byahe naman papuntang Cotabato City. Limang oras din yon. Tapos, work-work na nong Monday. Tapos, Tuesday--work-work din. Habulan and all that. Tapos, kinahapunan--bandang alas tres na--byahe papuntang Davao. Tapos, dumating kami ng Davao bandang alas nuebe. Tapos, byahe uli pabalik ng CDO bandang alas-onse ng gabi. Dumatin ako ng CDO ng alas-singko ng umaga. Tapos, naligo lang. Nagsulat. Nagsulat. At hanggang ngayon ay nagsusulat pa rin. Naisip ko tuloy uli--sana boys na lang ang trabaho.



And in fairness to me. Naka-pink ako ng shirt na may tatak na: MASARAP MAGBASA. Yes. In English--I would rather be wet. Walang biro. Jokes.